общо взето израснах с него, имах го от 4 годишен - не мога да си спомня времето когато сме го нямали... намерих го в гората когато беше на не повече от 2 седмици, все още ядеше само мляко - майка ми и баща ми се съгласиха да го вземем макар и с не огромно желание - впоследствие го заобичаха колкото и аз си го обичах... баща ми се разплака като го приспахме 
задните му крака вече се парализираха накрая и не можеше да върви и да се задържа - иначе сърцето му беше много силно, но накрая костите го предадоха
още по-тъжно е, че е ендемитна за югоизточна България порода и той беше едно от последните, ако не и последното куче останало живо от своята порода (странджански шарпланинец)... ветеринаря каза, че е бил изключително добре гледан и е чудо, че е доживял до такава възраст - малко успокоение поне за нас...
много ми е тежко...
Спот - на 17 години

задните му крака вече се парализираха накрая и не можеше да върви и да се задържа - иначе сърцето му беше много силно, но накрая костите го предадоха

много ми е тежко...
Спот - на 17 години
Comment